Give to Caesar what is Caesar's, and to God what is God's..

I had, much before the 81st award ceremony by the Academy of Motion Picture Arts and Sciences (AMPAS), aired my views on "Slumdog Millionaire" - so this is not going to be a repeat of that. While I am quite happy to congratulate all the Oscar winners from the SDM team, I have to say that I despise certain public statements allegedly made by some of them, or those adduced on them - statements replete with insinuations that winning an Oscar amounts to gaining legitimacy, as if works of art that do not (or until they) receive such awards are illegitimate.

When such statements do come from the likes of A R Rahman, and if he meant to say so with seriousness, then I loathe such statements. Oscar awards are a recognition - no doubt. If one wishes to, it is also a means to go truly international, as one gets noticed by the whole world. The field of vision, within which one had hitherto been working, gets magnified and one's platform becomes bigger and wider. It will also raise one's price tag. But it is important that such recognitions or honours are not taken beyond those areas of reality, where they belong to, into realms of fantasy.

Wikipedia indicates that AMPAS

.... is composed of over 6,000 motion picture professionals. While the great majority of its members are based in the United States, membership is open to qualified filmmakers around the world. As of 2004, the Academy roster included theatrical filmmakers from 36 countries....

Be that as it may, but please bear in mind that apart from those of a few whose names are announced in AMPAS web-site, we do not yet know the credentials of 98% of these 6,000 plus members (mostly American as AMPAS have admitted). Therefore, if one does a plain-speak, this should be seen as an award chosen by this 6,000 AMPAS members - supposedly by voting.

Interestingly, I was taken to the web-site (through a link provided by Shri B R P Bhaskar in his blog) of "New American Media" where they have publicised the interview which their editor Sandip Roy had with Danny Boyle. More than the interview itself, what struck me most was the Editor's note for this item. The note reads

Editor's Note: "Slumdog Millionaire" is the underdog that did make it to the top with eight Oscars. The film about a young slum kid rising to the top of the Indian version of "Who Wants to be a Millionaire?" is as much a rags-to-riches story as it is about an India that's changing before our eyes...

How come SDM is an underdog? Is it because it is supposedly depicting the story of underdogs? Does it mean that if the storyline is about kings, the story will be deemed royal status? Or is it that if the movie is about India, it needs necessarily to be deemed an underdog? Forget about all that, how has this poorly-crafted, mediocre, script come to represent India's changing face? Does it mean India's is a similar rags-to-riches story? Were we the equivalent to a slum until the turn of this century?

I don't intend to discredit the awards that SDM or its makers have received. However, shouldn't there be at least an attempt to look at things in perspective and to keep things tied to realistic moorings. Let Oscars remain where such awards rightfully belong. But for God's sake, let that not be seen as something that legitimises a work of art. Going Biblical, as Matthew (22:21) says “Render unto Caesar the things which are Caesar’s, and unto God the things that are God’s", but let's not forget that God should also give us the wisdom to know the difference...

Tailpiece: If SDM could get 8 awards, can anyone give one cognisable, sensible reason why a movie like Lagaan, which had much superior story line, direction, and action, did not receive at least one award?

കസാബിനെതിരെ കേസ് പ്ലാറ്റ്ഫോം ടിക്കറ്റ് ഇല്ലാത്തതിനും..??

അമിത് വർമ്മയുടെ ‘ഇൻ‌ഡ്യ അൺകട്ടി’ൽ ഇതു വായിച്ചപ്പോൾ ആദ്യം തമാശയാണെന്നാണു കരുതിയതു്. ബോംബേ ഭീകരാക്രമണത്തിലെ പ്രതി കസാബിനെതിരെ ഇന്ത്യൻ റെയിൽ‌വേ ആക്റ്റ് പ്രകാരവും കേസ് എടുത്തിരിക്കുന്നുവത്രെ - പ്ലാറ്റ്ഫോം ടിക്കറ്റ് എടുക്കാതെ റെയിൽ‌വേ സ്റ്റേഷനിൽ കയറിയതിനു്. തമാശയല്ല - ശരി തന്നെ, ഇതാ നോക്കൂ..

Save Turtle Project by Greenpeace against the Tatas

This post of mine is prompted by a post by Shri B. R. P. Bhaskar (link here) throwing light on the concerted campaign by 'Greenpeace' to save the turtles which are threatened by Tata’s port project works at Dhamra, Orissa.
The Hindu (May 27, 2008) reports..

The project has received all statutory clearances including the environment clearance from the Government of India and the No objection certificate from the Pollution Control Board of the state. This clearance has been challenged before the National Environment Appellate Authority on certain grounds including its effect on the endangered olive ridley turtles for which the Orissa coast is the largest nesting site in the world. Speaking to The Hindu, Ashish Fernandes, Oceans Campaigner, Greenpeace said, “There are concerns regarding the loss of turtles during the dredging process and also the impact the lighting in the port will have on the turtles. Also, with other industries that will subsequently come up in the region, will no doubt have an impact on the turtles.” It is estimated that only one in a hundred turtle hatchlings survive anyway.

Greenpeace press release dated May 31, 2007 reads as follows..

The Dhamra port will be located in an ecologically sensitive area, 5 km. from the Bhitarkanika Sanctuary and less than 15 km. from the Gahirmatha nesting beaches, the world’s largest mass nesting site for Olive Ridley turtles. Given the sensitive nature of the location, it is essential that the EIA be scientifically credible, accurate, detailed and unbiased, but Greenpeace has found that it fails on all these fronts.

“This EIA is a totally inadequate tool when it comes to gauging the port’s environmental impacts,” said Ashish Fernandes, Oceans Campaigner, Greenpeace. “The main flaws relate to poor baseline ecological data, a complete omission of the impacts on turtles, impacts of noise and chemical pollution and a poor hazard analysis and emergency plan. To top it all, the EIA considers a port site that is completely different from the one currently being developed!”

This is yet another report from Business Standard..

Despite assurances by the Tatas that an 'independent' assessment will be done, not only that the study has not been commissioned yet, it is that the project is progressing at a quick pace as well. This is something totally unacceptable..

‘സാനന്ദ’സ്വാഗതവും സിംഗൂരും.. ഒരു ‘റ്റാ‍റ്റാ‘ കഥ..ഭാഗം ഒന്നു്

നവംബർ 21 ന് എഴുതിത്തുടങ്ങിയതാണിതു്. അന്നു് എഴുതിത്തീർക്കാൻ പറ്റിയില്ല. സാധാരണ ചെയ്യാറുള്ളതു പോലെ അതിനടുത്ത വാരാന്ത്യത്തിലേക്കു മാറ്റപ്പെട്ടു. പക്ഷെ അതിനിടയ്ക്കു നവംബർ 26 വന്നു - അന്നത്തെ പ്രത്യേക സാഹചര്യത്തിൽ പിന്നീടെപ്പോഴെങ്കിലും എഴുതാം എന്നു കരുതി മാറ്റി വെച്ചു. ഇന്നലെ ശ്രീ ബി. ആർ. പി. ഭാസ്കറുടെ ഈ കുറിപ്പു (ലിങ്ക് ഇവിടെ) കണ്ടപ്പോൾ എഴുത്തു തുടരാം എന്നു കരുതി. ഇതിനു് തുടർക്കുറിപ്പുകൾ ആവശ്യമായി വരും. കാരണം കുറേയധികം സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറയേണ്ടി വരും, കുറേയധികം ലേഖനങ്ങളെ ബന്ധപ്പെടുത്തേണ്ടി വരും - അതിനു കൂടുതൽ സമയം വേണം. പക്ഷെ ധം‌ര തുറമുഖ പദ്ധതിയെക്കുറിച്ചു് ഉടനെ എഴുതിയേ പറ്റൂ...
************************************

ചിലർ വളരെ ഭാഗ്യവാന്മാരാണു് - അവർക്കു് പൂർവ്വാർജ്ജിതമായ സമ്പത്തിലോ പ്രശസ്തിയിലോ സൌഭാഗ്യങ്ങളിലോ അഭിരമിക്കാം, അതിന്റെ ചിറകിന്മേൽ സർവതന്ത്രസ്വതന്ത്രരാകാം, കൂടാതെ സർവസ്വീകൃതരും ആവാം. ഭൂതകാലം അല്ലെങ്കിൽ പൈതൃകം നൽകിയ യശോധാവള്യത്തിന്റെ പൊലിമയിൽ നിന്നു മാത്രം കൈവരുന്നതാണു് അവർക്കു് ആ സ്വീകാര്യത, പലപ്പോഴും. സ്വയംകൃതാനർത്ഥങ്ങൾ അവർക്കു് പ്രശ്നമാവാറില്ല, ഒട്ടുമിക്ക സമയങ്ങളിലും. മറ്റാരെങ്കിലും ആണെങ്കിൽ കളങ്കിതരായോ തിരസ്കൃതരായോ മാറേണ്ടി വരുന്ന പ്രശ്നങ്ങളിൽ പോലും സമൂഹം അവർക്കു് ഒരു മുൻ‌കൂർ ജാമ്യം നൽകിയിരിക്കും.

അവർ വ്യക്തികളാവാം, പ്രസ്ഥാനങ്ങളാവാം, വ്യവസായസ്ഥാപനങ്ങളാവാം. പാരമ്പര്യത്തിന്റെ വെള്ളിവെളിച്ചത്തിൽ നിന്നു മാത്രം അവർ അവകാശപ്പെടുന്ന, അല്ലെങ്കിൽ അവർക്കു നൽകപ്പെടുന്ന ഈ വിശ്വാസ്യത, സർവസ്വീകാര്യത എപ്പോഴെങ്കിലുമൊക്കെ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടേണ്ടതല്ലേ? കുറ്റം ആണു് ചെയ്യപ്പെട്ടതെങ്കിൽ അവരും മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെ തന്നെ വിചാരണ ചെയ്യപ്പെടണ്ടതല്ലേ? കക്ഷിഭേദമെന്യേ, വ്യക്തിഭേദമെന്യേ ഒരു വിചാരണ പോലുമില്ലാതെ അവർക്കു കുറ്റവിമുക്തി നൽകിയാൽ അതു തെറ്റല്ലേ?

ഒരു പക്ഷെ റ്റാറ്റാ ഗ്രൂപ്പിനു് ഈ ഭാഗ്യം വലിയ അളവിൽ ഉണ്ടു്. പണ്ടെങ്ങോ അവരുടെ ഹോട്ടലിൽ Britishers and dogs are not allowed എന്നെഴുതിയതിന്റെ ഉപകാരസ്മരണ ഇന്നും അവർക്കു നൽകുന്നു നമ്മുടെ സമൂഹം. 20,000 ത്തിലേറെ മനുഷ്യജീവികളുടെ ജീവനപഹരിച്ച ഭോപ്പൽ ദുരന്തത്തിനുത്തരവാദികളായ യൂണിയൻ കാർബൈഡു് എന്ന കമ്പനിയെ പരോക്ഷമായെങ്കിലും ആദ്യമായി പിന്തുണച്ചതു് നാമൊക്കെ വാഴ്ത്തുന്ന Tata ഗ്രൂപ്പ്‌ ആയിരുന്നു - Warren Andersen എന്ന യൂണിയൻ കാർബൈഡു് ചെയർമാന്റെ അറസ്റ്റിനെ വിമർശിക്കുക വഴി (ലിങ്കുകൾ ഇവിടെ, ഇവിടെ) പിന്നീടു്, ആ കമ്പനിയെ Dow Chemicals ഏറ്റെടുത്തതിനു ശേഷം ഭോപ്പൽ ദുരന്തത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വത്തിൽ നിന്നു്, പ്രത്യേകിച്ചു് criminal liability യിൽ നിന്നു്, അവരെ ഒഴിവാക്കുവാൻ രത്തൻ റ്റാ‍റ്റ വളരെയധികം ശ്രമിച്ചിരുന്നു - ഇപ്പോഴും ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. 2007 ജനുവരിയിൽ പ്ലാനിംഗ് കമ്മീഷൻ ഉപാദ്ധ്യക്ഷൻ മോണ്ടെക് സിങ് അലുവാലിയയ്ക്കും പിന്നീടു ചിദംബരത്തിനും അദ്ദേഹം കത്തുകൾ അയച്ചു. പ്രത്യക്ഷത്തിൽ മനുഷ്യക്ഷേമപ്രവർത്തനം എന്നു തോന്നത്തക്ക രീതിയിൽ, എന്നാൽ Dow Chemicals നെ criminal liability യിൽ നിന്നു ഒഴിവാക്കുക എന്ന അജണ്ട പരോക്ഷമായി ഉന്നം വെച്ചു കൊണ്ടും, ചെയ്ത ഈ പ്രവൃത്തി ആരും വലിയ പ്രശ്നമാക്കി കണ്ടില്ല. അതു കൊണ്ടാണല്ലോ ഇടതു വലതു ഫാസിസ്റ്റ് നാസിസ്റ്റ് ഗവണ്മെന്റുകൾ രത്തൻ റ്റാറ്റയ്ക്കു ചുവപ്പു പരവതാനി വിരിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നതു്...

അപലപനീയം എന്നു തന്നെ പറയാവുന്ന ഇത്തരം ധാരാളം സംഭവങ്ങൾ, പിന്നാമ്പുറക്കഥകൾ വേറെയും ഉണ്ടു്. മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ചതു പോലെ തുടർക്കുറിപ്പുകൾ പുറകെ. പക്ഷെ ധം‌ര തുറമുഖപ്രവർത്തനങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു് റ്റാറ്റ നൽകിയ വാഗ്ദാനങ്ങൾ, പരിസ്ഥിതിസംബന്ധമായവയുൾപ്പെടെ, പാലിക്കപ്പെട്ടേ പറ്റൂ - പ്രത്യേകിച്ചു്, ഒരു സ്വതന്ത്രപഠനം നടത്തി അതിന്റെ നിഗമനങ്ങൾ അംഗീകരിക്കപ്പെടുന്നതു വരെ തുറമുഖ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നിർത്തിവെക്കും എന്ന വാഗ്ദാനം.

നുറുങ്ങുകൾ..

പണ്ടു് ബാംഗ്ലൂർ എം. ജി. റോഡിലാണു് അമുലിന്റെ ഇത്തരം പരസ്യബോർഡുകൾ ഞാൻ ആദ്യമായി കാണുന്നതു്. പരസ്യബോർഡുകളുടെ ആത്യന്തികമായ ലക്ഷ്യം ‘ശ്രദ്ധനേടൽ’ ആണല്ലോ - ഏറ്റവും പുതിയ വിഷയങ്ങൾ, വിവാദവിഷയങ്ങൾ പ്രത്യേകിച്ചു്, കേന്ദ്രീകരിച്ചു് പരസ്യങ്ങൾ ഇടുക എന്ന ഈ പരസ്യതന്ത്രത്തിനു് എന്താണു് പേരു പറയുക എന്നറിയില്ല. പക്ഷെ ഒരു കാര്യം ശരിയാണു് - ആളുകളുടെ കണ്ണു് ഒരു തവണയെങ്കിലും ഇത്തരം പരസ്യങ്ങളിലൂടെയും പരസ്യബോർഡുകളിലൂടെയും പോകാതെ വരില്ല..

Valentine's day, moral policing and beyond..

Quite a lot of discussions have already been aired on the issues of Mangalore pub incident, Valentines day and the like..I believe a time has come, rather, the moment of truth has arrived, for our society, or people like you and me to take stock of the muck, the absolute non-sense that is going around us in the guise of guarding or protecting Indian culture. Self-appointed cultural guardians and moral police-men abound all around us - professing what is Indian culture and what it is not, in that process forcing themselves on us. They do that unabashedly, in wanton disregard of the norms that a progressive society ought to be endowed with, and in pure shameless arrogance - mostly backed up by the muscle power of the lumpen elements in the society.

Apart from the brazenness of their recent act (at the Mangalore pub) of hitting young girls, molesting them or outraging their modesty, only for the reason that they chose to go to pubs and have a drink or two (which, per my understanding, is not against any law of the land), the one thing that stands out for its sheer audacity is that they chose to attack the girls after inviting several camera men to record what they were intending to do. Just think about it - to hit and cause serious injuries on young girls hardly out of their teens in full view of the nation, and this, in my view, makes their act much graver. It is no different from culpable homicide, doing something wrong with absolute cognizance of the extent of lawlessness that they are committing.

We have for the last few years been witnessing the outrageous acts which such elements had been resorting to, to express their vehement opposition to Valentine's day, and such other events which youngsters would like to celebrate but which these self-styled moral policemen and policewomen dub as blatant maligning of Indian culture. It has reached a crescendo when they announced that they will marry the young couples off, if they are seen together on the Valentine's day. The most-condemnable irony in this whole process of the so-called "protection of Indian culture" is that they themselves haven't chosen to check if what they are doing is within the confines of the very culture which they are trying to protect, or to take it a step further, to shield from "extraneous interferences and influences"..

This is audacity on its extreme, and as a society, we should not let this happen. There are has to be a collective uprising against such unwanted and dastardly actions, because it inhibits what is inscribed and enshrined in our constitution. It inhibits our liberties and freedom to do what is lawful, what is legal, what is allowed by various bodies of law, and above all, what is not against the peaceful progression of a society, its mores and values. We as a society do know what the "mores and values" of our society are, and we should not let certain lumpen fascist elements (who are unfortunately amongst us) to define them for us. We as a society need to realise that such brash acts are given outright condemnation and contemptuous rejection.

Whether I'd send gifts or cards to someone on Valentine days, or chose to go to pubs with my girl friends in my younger days is not a criterion at all here. I chose to either do it or not do it, because that was within the confines of my personal freedom - no one coerced me into doing or not doing such. But what my younger friends in this country choose to do should be subject to their freedom and liberty, and not determined by the dictates of some goondas, just because they define themselves as the saviours of our culture.

I find that there are collective voices that have come up against these, and I congratulate them for their dare in standing up to such brutalities and inanities. A facebook group called "Consortium of pub-going, loose and forward women" has organised a novel "Pink Chaddi" campaign in Bangalore (link here), and the aim of this hilarious campaign is to fill the Sree Ramasena offices with thousands of pink chaddis. Pink chaddi is a symbol here - symbolic of the anger, annoyance, resentment, rage and fury of female-hood, woman-hood of our society.

There is another campaign called "Stand Up to Moral Policing"based in New Delhi (link here), and they are planning to stage demonstrations in Delhi. In their blog, they explain that their campaign is all about "standing up for our constitution and civil liberties, and about opposing the use of violence in public life", and they have chosen to protest on the Valentine's Day because of its symbolic value.

I in all my sincerity wish the very best for both these, and any similar, campaigns. And I would urge on those who are able to go to take part in these campaigns to do so whole-heartedly. I also request them to take these protests beyond just these issues - as they have written in their blog

...The real issues are actually pretty mundane, but they are arguably the most significant: access to water, to toilets, to affordable food, to education, and to primary health care. But being cowed down by these mobs of goondas, either because of our apathy or fear, will ensure that the youth never get down to thinking about these important things....

Let these campaigns meet with success, and as written by Amit Verma in his blog 'India Uncut', it is not just about Pink Chaddis, it is about our freedom, it is about our liberty....

Tail-piece: I have written about this in my blog in Malayalam, my mother-language, (link here) and one request to the Pink Chaddi campaigners that I have made in that blog post is that in case they get sarees in return for the chaddis, as Sree Rama Senaites have claimed they will do, (here) please distribute those sarees among the poor. Let hat the monkey-crowd (no offence meant to monkeys here) or their mahila wing does will be of some benefit to the needy..

ക്ഷുഭിതയൌവ്വനങ്ങളും ചില ‘വാലന്റൈൻ’ ബന്ധിതചിന്തകളും.........

ഇന്ത്യാ മഹാരാജ്യവും ഭാരതീയസംസ്കാരവും നേരിടുന്ന ഏറ്റവും വലിയ വിപത്തു് നാട്ടിൽ കൊണ്ടാടപ്പെടുന്ന വാലന്റൈൻ ദിനാഘോഷങ്ങളാണു് എന്നാണല്ലോ ചില വാനരസേനകളുടെ കുറച്ചുനാളായിട്ടുള്ള കണ്ടുപിടുത്തം. പിന്നെ പബ്ബുകളിൽ പെൺകുട്ടികൾ പോകുന്നതും. വിശന്നു മരിക്കുന്ന കുട്ടികളും, ഒരു നേരത്തെ ഭക്ഷണത്തിനായി യാചിക്കേണ്ടിവരുന്ന കുരുന്നു ബാല്യങ്ങളും, ക്രൂരമായ ബലാത്സംഗങ്ങൾക്കിരയാവുന്ന രണ്ടു വയസ്സു പോലും തികയാത്ത പെൺബാല്യവും ഒന്നും ഈ ജാഗരണസമിതികൾക്കും മഹിളാസംഘടനകൾക്കും പ്രശ്നമല്ല, സംസ്കാരവിരുദ്ധമല്ല - കൂടിവന്നാൽ രാഷ്ട്രീയനേട്ടങ്ങൾക്കായി ഉപയോഗിക്കാവുന്ന ചില തെരഞ്ഞെടുപ്പു വിഷയങ്ങൾ മാത്രം അതൊക്കെ, അതും “അവരുടെ” ഗവണ്മെന്റല്ല ഭരണത്തിൽ എങ്കിൽമാത്രം .. അവരുടെ ഗവണ്മെന്റാണു് ഭരണത്തിൽ എങ്കിൽ, അതു് എതിരാളികളുടെ ദുഷ്പ്രചരണങ്ങൾ ആയി വേഷം മാറും..

ഈ പേക്കൂത്തുകൾ, നിഴൽനാടകങ്ങൾ, അപഹസിതം മാത്രമാവുന്ന അർത്ഥശൂന്യതകൾ എന്നെങ്കിലും മാറുമോ നമ്മുടെ സമൂഹത്തിൽ നിന്നു്... ഒരു ദിവാസ്വപ്നമായെങ്കിലും അത്തരം വ്യാമോഹങ്ങൾ നിലനിൽക്കുമോ?

**************************************

ഇത്തരം “സാന്മാർഗ്ഗികകാവലു”കൾക്കെതിരെ (moral policing) ഉള്ള ഒരു പ്രതിഷേധസമരത്തിനു് പിങ്ക് ഷഡ്ഡികൾ ഒരു പ്രതീകം ആയി മാറുന്നു ഇതാ ഇവിടെ. ബാംഗ്ലൂർ കേന്ദ്രമാക്കിയുള്ള ഈ സമരത്തിൽ ‘ശ്രീരാമസേനാ ഓഫീസുകൾ പിങ്ക് ഷഡ്ഡികൾ കൊണ്ടു നിറയ്ക്കുക’ എന്നതാണു് പ്രതിഷേധമാർഗം..

ഡെൽഹി കേന്ദ്രമാക്കിയുള്ളതാണു് വേറൊരു പ്രധാന പ്രതിഷേധസമരം. “സന്മാർഗ്ഗികകാവലുകളെ നേരിടുക” (Stand Up to Moral Policing) എന്നതാണു് അവരുടെ സമരാഹ്വാനം. ജന്തർമന്ദറിൽ ഒന്നിച്ചു കൂടി പ്രതിഷേധപ്രകടനം നടത്തുക എന്നതാണു് അവർ അവലം‌ബിക്കുന്ന സമരരീതി.

ജനാധിപത്യപരമായ രീതിയിൽ സമരപരിപാടികൾ നടത്തുന്ന ഈ ‘ക്ഷുഭിതയൌവ്വനങ്ങൾക്കു്’ എല്ലാ വിധമായ ആശംസകളും.. പബ്ബുകൾക്കും വാലന്റൈൻ ആഘോഷങ്ങൾക്കുമപ്പുറം, അല്ലെങ്കിൽ അവയെ ഒരു പ്രതീകമാക്കി മുന്നിൽ നിർത്തി, സമൂഹത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്ന മറ്റു നീറുന്ന പ്രശ്നങ്ങളെക്കൂടി ഇതിലൂടെ ദേശീയശ്രദ്ധയിലേക്കു കൊണ്ടു വരാൻ ഇവർക്കു കഴിയട്ടെ.. “Stand Up to Moral Policing”ന്റെ ബ്ലോഗിൽ പറയുന്നതു പോലെ

Whether or not you celebrate Valentine's Day or go the pub is your prerogative. The Constitution guarantees personal liberty. That said, even those whose message we find so distasteful, loathsome, retrograde, and divisive are allowed to speak their mind. They cannot, however, molest, assault, beat, or do anything that is contrary to the laws of our land to propagate their message.

Yes, we young people can fill the pubs and celebrate Valentine's Day to counter the ugly message of the goondas across the country. Personally, I think the 'Pink Chaddi' campaign is hilarious. But we can also do something more. We can start thinking about the Constitution, what it means to respect law and order, and what the real issues in this country are.

The real issues are actually pretty mundane, but they are arguably the most significant: access to water, to toilets, to affordable food, to education, and to primary health care. But being cowed down by these mobs of goondas, either because of our apathy or fear, will ensure that the youth never get down to thinking about these important things.

**********************************

ക്ഷുഭിതയൌവ്വനങ്ങളേ വിജയീ ഭവഃ

വാൽക്കഷണം - പിങ്ക് ഷഡ്ഡികൾക്കു പകരം നിങ്ങൾക്കു് സാരികൾ കിട്ടിയാൽ നിങ്ങൾ അതു പാവപ്പെട്ട സ്ത്രീകൾക്കിടയിൽ വിതരണം ചെയ്യണം. അങ്ങനെ എങ്കിലും ഈ വാനരസേനകൾ കുറച്ചു പേർക്കെങ്കിലും പ്രയോജനപ്പെടട്ടെ..

ഹൃദ്സ്പന്ദങ്ങൾ ശ്രുതിയിടുന്ന സംഗീതം - ‘ഹൃദയമുരളിക’..

സാമൂഹ്യശാസ്ത്രജ്ഞരെ എന്നും ആകർഷിച്ചു പോന്നിരുന്ന, അതിനുതകുന്ന പ്രത്യേകതകൾ നിറഞ്ഞ ഒന്നായിരുന്നു കേരളീയസമൂഹം - പണ്ടു മുതലേ. സാമൂഹ്യാവബോധത്തിലും സാഹിത്യ, സംഗീതാസ്വാദനനിലവാരങ്ങളിലും രാഷ്ട്രീയതാൽ‌പ്പര്യങ്ങളിലും ഒക്കെ ഒരു വേറിട്ട സമീപനം, ഒരു മാറിനടപ്പു് ഈ സമൂഹത്തിന്റെ സവിശേഷതകളിൽ പെടുന്നു, അല്ലെങ്കിൽ പെട്ടിരുന്നു - പിന്നീടു് പലതിലും ശോഷണങ്ങൾ സംഭവിച്ചു എന്നതൊരു സത്യം ആണെങ്കിൽ പോലും. ഇതുപോലെ തന്നെ വേറിട്ടു നിൽക്കുന്ന വേറൊന്നാണു് കേരളീയന്റെ മനസ്സിൽ നാടകഗാനങ്ങളും സിനിമാഗാനങ്ങളും ഗാനസാഹിത്യവും ഒക്കെ ചെലുത്തിയിരുന്ന, ഇപ്പോഴും ചെലുത്തുന്ന, സ്വാധീനം - സാമൂഹ്യശാസ്ത്രജ്ഞർ ഒരു പക്ഷെ പഠനവിഷയമാക്കേണ്ട ഒരു സംഗതി. അമ്പതുകളുടെ രണ്ടാം പകുതിയിൽ ഒരുതരം paradigm shift എന്നു തന്നെ പറയാവുന്ന വിപ്ലവകരമായ മാറ്റങ്ങൾ ഈ സമൂഹമനസ്സിനുള്ളിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിൽ നാടകഗാനങ്ങൾ വഹിച്ച പങ്കു തന്നെ ഉദാത്തമായ ദൃഷ്ടാന്തമാണു്.. വാഗ്ദത്തഭൂമിയെക്കുറിച്ചുള്ള സ്വപ്നങ്ങൾ ഇന്നും നാം മറന്നിട്ടില്ല - “എവിടെയാ വാഗ്ദത്തഭൂമി, എവിടെ എവിടെയാ സ്വപ്നഭൂമി” എന്നു ഇന്നും നാം പാടുന്നു..

തുടക്കം അനുകരണങ്ങളിൽ നിന്നായിരുന്നെങ്കിൽ പോലും ബാല്യശൈശവങ്ങൾ കടന്നു വളരെ പെട്ടെന്നാണു് നമ്മുടെ ചലച്ചിത്രഗാനശാഖ യൌവനത്തിന്റെ ആവേശങ്ങളിലേക്കു് കുതിച്ചു കയറിയതു്. ഞാനും നിങ്ങളുമടങ്ങുന്ന ഒരു സമൂഹം താരാട്ടുപാട്ടു പോലെ തന്നെ സിനിമാഗാനങ്ങൾ കേട്ടുറങ്ങി, കേട്ടുണർന്നു എന്നു പറഞ്ഞാൽ അമിതോക്തി ആവില്ല.. രാവിലെ ഉറക്കമുണരുമ്പോഴുള്ള പ്രഭാതഗീതികൾ മുതൽ രാത്രിയുറങ്ങുമ്പോൾ നിങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെട്ട ചലച്ചിത്രഗാനങ്ങൾ വരെ - ആകാശവാണിയും ഗാനങ്ങളും ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം പോലെ.. തിരുനയ്നാർക്കുറിച്ചിയും ബ്രദർ ലക്ഷ്മണനും ഭാസ്കരൻ‌മാഷും രാഘവൻ‌മാഷും വയലാറും ദേവരാജൻ മാഷും തമ്പിച്ചേട്ടനും ദക്ഷിണാമൂർത്തിസ്വാമിയും ദാസേട്ടനും ജയേട്ടനും ജാനകിയമ്മയും സുശീലാമ്മയും ചിത്രയും സുജാതയും ജാസിയും ജയചന്ദ്രനും സുരേഷ് പീറ്റേർസും എന്നിങ്ങനെ മഹാരഥന്മാരായ പിതാമഹൻ‌മാർ മുതൽ കൌമാരപ്രായക്കാരായ പാട്ടുകാർ വരെ എല്ലാവരും നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന്റെ, കുടുംബത്തിന്റെ ഭാഗം തന്നെ..

നമ്മോടു ഇത്രയും ചേർന്നു നിൽക്കുന്ന ഈ ഗാനശാഖയെ, ഗാനശാഖകളെ വായ്മൊഴിയായി മാത്രം നിർത്തിയാൽ കാലാന്തരത്തിൽ ഇവയൊക്കെ ഒരു പക്ഷെ സ്മരണകൾക്കപ്പുറം പോയെന്നു വരും. ഈ ദുര്യോഗം ഒഴിവാക്കാൻ ഇവയൊക്കെ വരമൊഴിയായേ പറ്റൂ. ഡിജിറ്റൽ സാങ്കേതികവിദ്യ ഏറ്റവും അധികം ഉപയോഗപ്പെടുത്തി ‘രേഖപ്പെടുത്തൽ’ എന്ന ദുഷ്ക്കരമായ ഈ സംഗതി സാ‍ധ്യമാക്കുന്ന ചില കൂട്ടായ്മകളെ ഇവിടെ നമുക്കോർക്കാം..

നമ്മുടെ സുഹൃത്തുക്കളായ കിരൺസു് നേതൃത്വം നൽകുന്ന Malayalamsongslyrics (ലിങ്ക് ഇവിടെ), കിഷോറിന്റെ രാഗകൈരളി (ലിങ്ക് ഇവിടെ അല്ലെങ്കിൽ ഇവിടെ), പിന്നെ എന്റെലോകം എന്നിങ്ങനെ ഒരു പറ്റം കൂട്ടായ്മകൾ, അല്ലെങ്കിൽ വ്യക്തിഗതശ്രമങ്ങൾ... അഭിനന്ദനാർഹമായ സംരംഭങ്ങളാണു് ഇവയോരോന്നും. ഈ എഴുതിയതിലും വളരെ കൂടുതൽ സംരംഭങ്ങൾ വേറേ ഉണ്ടു് എന്നതാണു് സത്യം.

ഇവയിൽ www. Malayalasangeetham. info (MSI) (ലിങ്ക് ഇവിടെ) സവിശേഷശ്രദ്ധയാകർഷിക്കുന്നു.. അജയ്മേനോൻ എന്ന വ്യക്തി 2003-ൽ തുടങ്ങിയ ഈ ഉദ്യമം ഇന്നു പടർന്നു പന്തലിച്ചു് ഒരു വടുവൃക്ഷം തന്നെ ആയിരിക്കുന്നു - ഒരു സുഹൃദ്സംഘം തന്നെ ആയി എന്നു പറയാം. 4100 ൽ‌പ്പരം സിനിമകളിൽ നിന്നു 16,500 ഓളം ഗാനങ്ങളേക്കുറിച്ചുള്ള ആധികാരികമായ ഒരു Database ആയി ഇതു വളർന്നിരിക്കുന്നു. സിനിമാഗാനങ്ങൾ മാത്രമല്ല, നാടകഗാനങ്ങൾ, പാട്ടുപുസ്തകങ്ങൾ തുടങ്ങി പല ഭാഗങ്ങളും ഈ സൈറ്റിൽ ഉണ്ടു്.. ഇതുമായിട്ടു ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റു പല ലിങ്കുകൾ ഇതാ ഇവിടെ, ഇവിടെ,


MSI യുടെ ഏറ്റവും പുതിയ സംരംഭമാണു് ‘ഹൃദയമുരളിക’. സംഗീതസൃഷ്ടിയിലേക്കുള്ള MSI യുടെ ആദ്യ കാൽ‌വെയ്പ്പു്. കൃതഹസ്തയായ, ശ്രീമതി ശ്രീദേവി പിള്ളയുടേതാണു് ഗാനങ്ങൾ. രചനാഗുണത്തിൽ ഔൽക്കർഷ്യം തുളുമ്പുന്ന വരികൾ. സംഗീതസംവിധാനരംഗത്തെ അദ്വിതീയനായ വിദ്യാധരൻ മാഷ് സംഗീതം നൽകിയിരിക്കുന്നു - അതിസുന്ദരമായ ഈണങ്ങളും ആകർഷണീയമായ orchestration ഉം ഓരോ പാട്ടിനെയും മുന്നിലേക്കു നയിക്കുന്നു. കെ. എസ്. ചിത്ര, ശ്രീവത്സൻ മേനോൻ, രവിശങ്കർ, നിഷാദ് തുടങ്ങിയവർ കൂടാതെ കെ. ആർ. രൂപ, അശ്വതി വിജയൻ, ദേവേഷ്, സുമേഷ്, സുവിൻ ദാസ് തുടങ്ങിയവരും പാടിയിരിക്കുന്നു.

ഹൃദയമുരളികയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റു പല ലിങ്കുകൾ ഇതാ ഇവിടെ, ഇവിടെ, അല്ലെങ്കിൽ ഇവിടെ

ഈ വരുന്ന ഫെബ്രുവരി 8 ന് (ഞായറാഴ്‌ച) വൈകുന്നേരം 5 മണിക്കു് എറണാകുളം മറൈൻ ഡ്രൈവ് മൈതാനത്തു് DC Books International Book Festival നോടനുബന്ധിച്ചു നടക്കുന്ന ചടങ്ങിൽ വെച്ചു് ഹൃദയമുരളികയുടെ CD ഔപചാരികമായി പുറത്തിറക്കുന്നു. ശ്രീകുമാരൻ തമ്പി, പി. ഉദയഭാനു, വിദ്യാധരൻ മാസ്റ്റർ തുടങ്ങി പ്രമുഖർ പങ്കെടുക്കുന്നു. എല്ലാ‍വരും ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കണം എന്നപേക്ഷ. കൂടാതെ CD വാങ്ങി ഈ സംരംഭത്തെ വിജയിപ്പിക്കാനും...

Slum Dog Millionaire... through a viewer's lens

Feels a bit strange to come out after being "snowed under" - hibernating - for a good length of time - the ciliary muscles of the brain probably may take a bit longer to adjust to the luminescence of blogging..
************************************

Had been to see 'Slumdog Millionaire' a day ago. Basking in the lime light of glory, bathed in the choicest of superlatives by reviewers, the film rides on a high - both in critical acclaim and at the box office, probably the world over. But to be honest, I am a bit lost now, strained for words that will best describe my feel..

"...This is a breathless, exciting story, heartbreaking and exhilarating at the same time, about a Mumbai orphan who rises from rags to riches on the strength of his lively intelligence. The film's universal appeal will present the real India to millions of moviegoers for the first time....'

Writes an acclaimed critic...

"..It is a Dickensian tale set in a merciless, mesmerizing city with no time for minor detailing quibbles, with characters speaking not as they naturally would but as the madcap narrative demands, and reality itself breathlessly bending over backwards to accommodate the frenzied energy of Anthony Dod Mantle's disarmingly honest camera...".

Writes another, and let me be honest - I'm lost. Having been through this movie, I asked myself this question several times - where would this movie calibrate itself, when pitched against an array of brilliantly cast movies - a few of those not being able to catapult itself into the world of fame notwithstanding. I threw that question upon myself as I do firmly believe that any creative work will find its own slot, its own niche. It will position itself where it rightly belongs - like water finding its level.

Incontinence of the critical acclaims, syndicated reviews and journalistic narratives notwithstanding, IMO 'Slumdog millionaire' is certainly not a great movie - an above-average movie at best. It is a 'Micheal Bevan' in the world of the celluloid - may have grossed millions of greenback at the box office, but lacks in the poise, the grace, and the class that a piece of art at higher levels of greatness, superlative levels of creativity (which this movie is attempted to be placed at) ought to have. Yes - the production quality is excellent, the framing by Anthony Dod Mantle is superb, the sound recording is good, the editing pattern is "differently" different etc., but do such things by themselves make a movie - or 120 minutes of celluloid frames that, for its very existence, essentially rely on human eyes' persistence of vision - a stand-out creation? Those are integral components of a good cinema, yes admitted - but they do not by themselves make up the 'whole'? There is that uncanny knack, that a movie-maker ought to get a handle on, of getting the right blend of creative contributions from several people and of being able to mix them up in the crucible of one's own creative fire, that results in a good movie - in a way no different from 2 parts of hydrogen combining with one part of oxygen to form one measure of water. The molecular organics of a good movie remains similar - neither abundance nor scarcity of its constituent elements will get it right.

I once again introspect - am I being unfair to the creators of this movie if I write such? Probably yes, if I just end the post here, without writing a few lines about my 'why's..Why do I think SDM is perhaps over-rated, and not substantially worthy of the acclaims that are being showered on it.

The most singular, perhaps the stand-out, reason, IMO, where SDM did not get it right is the brittle, fragile story-line of its. There could be a sparkles in patches, but it falls way short of the brilliance of a story line that gives the movie the strongest back bone. Vikas Swarup, a career diplomat by profession, is the original author (see here). I haven't read this novel of his, so am unable to comment on it, but his web-site indicates that changes have been made on, or adaptations have been done to , his story, and probably expectedly so. In fact, that he himself admits that it is hard for any author to be completely happy with adaptations done to his story speaks for itself. A few patches - to list some:

• The movie opens with scenes in which various kinds of torture are being perpetrated on Jamal Malik. In which country is this taking place? India - of all places? Come on - gimme a break.. can anyone imagine a contestant of a popular TV show, on the verge of creating history, being whisked away by the police on suspicion that he was cheating? That too in a place like Mumbai almost enveloped by the prowling vulturous eyes of print-media, visual-media, citizen journalists, what not - leave alone members of the public?
  
• The producer of the show chooses to remain a mute helpless witness to the entire sequence, without being able to do anything, without an iota of thought as to what happens to the shoot the next day??? What kind of TV producer is him??
  
• Jamal Malik, an 18 year old, being tortured to the third degree for the whole night and then being released the next day - that is to say in captivity for almost 24 hours, but he remains fresh as a cucumber for the shoot .. after such torture including electrocution in high voltage? Can the script writer go to such ridiculous levels?
• Can you ever imagine for a TV show like this, that the host PremKumar, the celluloid hero that he is shown to be, tries to make fun of Jamal - saying he is chaiwala, etc. etc.?
  
• If it is "his show" as he is shown murmuring to himself, for what reason on earth is he trying to do all this?
• Does the scrip writer try to imply that PremKumar is slowly falling jealous on Jamal - else what else explains his animosity - subdued and innate though, towards Jamal? Can anyone pick out a reason why the host of a popular show, besides being a popular actor himself, shows such malice towards a young boy, who happens to be born in the slums and has the job as a call-centre assistant?
  
• Even assuming that PremKumar believes Jamal is cheating, does he have at least a shred of an evidence to give a secret tip-off to the police? Will, or can the police, take the boy into custody without any provable, cognizant crime having been perpetrated? Which police will extend such kind of custodial toture, with none whosoever seeming to have filed any complaint?
  
• A host of factual errors line up in the script, which is indeed unpardonable, the notable among them being the song "Darshan Do Ghanshyam Naath" being shown attributed to 16th century poet "Kavi Surdas", whereas it was written by Shri Gopal Singh Nepali for the movie Narsi Bhagat (1957).
  
• This link will in fact present a number of goof ups that the script has made - both major and minor.

We can possibly go on and on, but to me the point is already made. A script with so many of holes is simply pedestrian, but a mountain is being made out of this mole - that is where I think the problem lies. One does not need to show nauseating scenes to imbibe and inject such a feel into viewer's minds. If a movie has to evoke a feel of "reality" is it a must that the so-called "realistic" scenes need to be interjected into the movie like that scene in which a constipated young Jamal goes through a long defaecation process and thereafter taking a full dive into the pot of human faeces with his nosedrills closed with one hand, to have a glance of "Amitabachan" ? What was that scened supposed to be conveying - I don't have a clue really!!!

There are films that have attempted at selling poverty and slum life to the overseas audiences for obvious gains. I hate to believe that this is one such movie, but be that as it may, my stance is vehemently opposed to doing so with pretensions - under the guise of pretended greatness. Film making is a sublime art that needs deft touches, sensitive eyes, superlative artistry, and above all unqualified honesty and intelligence. It is indeed an art to translate feelings of agony, pathos or happiness into celluloid frames by reflecting such emotions as undercurrents or shades permeating through the frames, and make the viewers feel such emotions. Doing that by over-playing emotions is sheer mediocrity.

Mediocrity is not a crime, but pretension is beyond pardon - to me..